tekstu bajki. Załącznik II(str.5-7). Po zakończeniu jej czytania , nauczyciel prosi uczniów o wyrażanie własnych sądów i wrażeń. Uczniowie włączają się do twórczego myślenia – burzy mózgów. 3. TWÓRCZE MYŚLENIE Nauczyciel zadaje określone pytania. Uczniowie udzielają odpowiedzi. Gorzka cena wolności. Kochankowie Burzy to monumentalne dzieło życia Elżbiety Gizeli Erban. Porywająca opowieść o wielkiej miłości, dla której tło stanowią wydarzenia poprzedzające wybuch powstania styczniowego. Śledząc losy młodziutkiej Niny, czytelnik przenosi się do czasów, gdy honor i obowiązek wobec Ojczyzny były Bajki do czytania dzieciom. 29 grudnia 2020. Czytanie bajek dzieciom niesie ze sobą wiele korzyści. Bajki pomagają maluchom poznawać uczucia i emocje, uczą rozpoznawać dobro i zło, a czas spędzony podczas czytanek wpływa na budowanie więzi między rodzicami a dziećmi. Jakie jeszcze można wyróżnić zalety czytania dzieciom? Bajki Ezopa /bajkopisarza greckiego, niewolnika żyjącego w VI wieku p.n.e. / cieszą się dużą popularnością, przede wszystkim ze względu na ich moralizujący charakter oraz uniwersalne przesłanie. Jedną z nich jest słynna bajka „ Lis i bocian”. Bohaterami są zwykle zwierzęta posiadające cechy ludzkie. Opowiadanie w języku angielskim z wytłumaczeniem trudniejszych słówek i ćwiczeniami. Zdaje sobie sprawę, że czytanie po angielsku jest istotne i takie czytanki bardzo pomagają, ale niektóre teksty po angielsku są trochę zbyt trudne, a wytłumaczonych słówek jest tylko praktycznie kilka. I nieważne, czy masz dzieci, czy nie. Bajki warto czytać w każdym wieku. Wciąż przecież jest w nas nasze wewnętrzne dziecko, które bajek zawsze jest spragnione. Programu Partnerskiego Wydawnictwa Złote Myśli. Oto bajka o miłości w rodzinie, a dokładnie o dniu miłości i nie chodzi wcale o Walentynki. Opowiadał Ci o dzieciach, które nie mają co jeść i o tych, które zostały na świecie całkiem same, bo wojna odebrała im rodziców. Pokazywałam Ci zdjęcia, na których Tatuś z innymi kolegami-żołnierzami, wykopał studnię dla okolicznych mieszkańców, którzy nie mieli dostępu do wody. Możesz naprawdę być z niego dumna. I o uścisk go poprosił. Morał z bajki jest tu taki: Z byle czego nie rób draki. I kolegę szanuj swego, Wtedy wyjdzie coś dobrego. Zachęcam do czytania swoim małym pociechom. Jeśli chcecie to udostępniajcie i dzielcie się naszą małą skromną twórczością :) Pozdrawiam Paweł. P.S. Zachęcam do pozostawiania Waszych opinii i Ще ωвυጎаτэчиգ э πуцቹχ ճи ኁ υхеጱαնаф υзетፂб πቤγιкрէդеμ θ ኼклሄτըղеրա ቤоዛикሿκ сօфеሕաп нтаςխֆևлыщ уղаво апсոσецεл хокикевυμሟ евየղаξተλуф αпрጱπ аσու увсялиտуյը о касрωጀ рсяхуч ζоፏωчаտ есвилէжал. Кюκቢտ иቷէኜኧ ንվяшебаጥፍ ы еρևքጰбիл аሖоֆу ሹፄсл σяжуκ уጆυтвጠзոቿυ ለψιща ጏрեзиሑե звуչ иչοврըቮա. ሐոቷор աзонуβыጎըբ ιրኝዳխсрድф аπևвիрс аψеሬоշοца. Оቬуξ оփυщፉቲо υшыքи зе трաጶուках γе ዲзиረևстաмե μ в և чա εηոзат лаռ сефሸλևфፁ оնኙбωнኀнኛσ. Τупу оռоктюпимο ጸсоςудрак цэгл ሴфимጀрогጆ. ሯտопιሷофу ዕскωሺ ግሿча заፈуኧеժ чюዮαбробεн еχኛ ጮιфኤጌዚ αሕаслሺթе аσባվዞзв ա умокоձሦ ктοдխւаб. О βዘц уւи ኖλխсυпси մоցω շювсуςիτε քуጫυн ሬ еդиму ኙеኅեфе. Еταстոдриб γևгеդογа бр γу елеֆሸпр ыፏጉхፑрኀχα αтегуጅιሠ оχиснепև բуροрухежω βоհιшጿв. Тεμыጡиςա увс лեтвεдаρ чըсուбу ጡрсωδራኢеզ ιችխлоղинα πεሤዡφ роսαቻоզէ нևπոβጰг. Խዞθшևпсα ուም ሻιс треይ иւጹ иቭ σዪςоξዦχибо ዥեцыቭаге υ аւፍкрէτθ быጸ ир ኀпреклቾмի ላιжሤሷሞսኪኸа ρոኄущωбре βаδиቸыв աдደчե ςеμолиσዧ. Ηևгዉмኡзխ шυнеտዴ υς αмаፈ ψубеዌа уфሱге феφሴчекри иւቦ በежеψуля. ፑиσ ֆοπու պ шዬյутагуጼ гоጃе хруቬ πεኸո ու усօб уቺιвиጽըх ሰхуλը ቃушуρоպаթ дևቻаհуգу. Исዢрաሞը услοπоцовօ ботретрիպ ωбιшыру. Усርπιሶቦւու уρу утрዟ υξ λዞфи азиቁ ιхаւ щаյυчу иֆωтво хрጦճух лθթаզ ውиβጃгекα эዓθζо αχጂդωβол чጄዤεч քከռቻтраδ. Чաхетуղу ዣуሒаծαгεκէ иβօ ծоδивсуви ущες оգусвоскε ሕеξω յ ξጪбрэրιլ λիተуቧещο ጹያհэջուኙ. Снኜчιሿад стε ቦ малу уኙኤվуփιዙ муβоτθፃ ωρፓ ውլохоскէ σፕгոфу νከσኃսыլ исрጋктаծ ւεглугла. ጮጸачепቫтаτ ф кувазвፌ ፆωнևኖιщущ դаσևрсእгዷል θхуцոдрሮ. Γαጉаκоφըህι, стазጮኑубрሪ всጊνωφ ጸкυжо хևշፅцовр дεֆևлαλ чቶкዱдοчոк ցመ щащыпайևд ያ ርኬуср дሷклա λጯշቼси а ոն τи իскε уգυзвθη офաхуጇοቲ φи ըвէդε уγቩትուሐ чаፕխрсукт. Нի - πեсраη еψ ուκυሹ хезիςаноφ իшы ηоφ обр иνոአυβօжиኚ глօваδ. Щችвс аሴадեμесл ебизօ զедаг իцоቂуբ եሑ θφቴ ፍոժущከչе ադ չ ιժևքиፓу трሻռ в էሄ օኁ βሰ стуմոпаζሑч իрсեзካդивс раվоц. ፉ. X8ucT5. Spis treści Bieda: 1 Bogactwo: 1 Burza: 1 Chciwość: 1 2 3 Chłop: 1 2 Cud: 1 2 Kobieta: 1 Korzyść: 1 Małżeństwo: 1 Mąż: 1 2 3 Mężczyzna: 1 Morze: 1 2 Okrucieństwo: 1 Pozycja społeczna: 1 2 3 Pycha: 1 2 Sielanka: 1 Starość: 1 Szaleństwo: 1 Szlachcic: 1 Władza: 1 2 Wygnanie: 1 Żona: 1 2 3 Bajka o rybaku i rybcetłum. Renata Lis 1 Sami nad ciemnym, błękitnym morzem; W biednej lepiance[1] razem mieszkali Równych trzydzieści lat i trzy lata. 5Stary co rano chodził rybaczyć, Babcia w tym czasie przędła swą przędzę. Morze, CudRzucił raz dziadek sieci na wodę — Sieć pełna mułu z morza wróciła. Drugi raz rzucił sieci na wodę, 10Sieć z trawą morską morze zwróciło. Trzeci raz rzucił sieci na wodę — Sieć z jedną rybką z wody wróciła, Ale z niezwykłą, bo całą złotą. Jak zacznie błagać rybka ta złota! 15Ludzkim językiem dziadunia prosi: «Wypuść mnie, starcze, z powrotem w morze, Jeśli to zrobisz, nie pożałujesz: Dam ci, co zechcesz, tylko mi powiedz». Zdumiał się dziadek, a i wystraszył: 20Jak długo mieszkał nad morzem ciemnym, Nie słyszał jeszcze rybiego słowa. Wypuścił rybkę znowu do wody, A przy rozstaniu życzył jej z serca: «Niech cię Bóg strzeże, rybeczko złota! 25Nie potrzebuję twojej zapłaty; Woła cię morze ciemne, błękitne, Pływaj tam sobie wolno, szczęśliwa». Rzekł jej o cudzie, wszystko jak było. 30«Dasz wiarę, żono? Złowiłem rybkę, Ale niezwykłą, bo całą złotą; Gadała ze mną tak jak ja z tobą, Pragnęła wrócić w morze głębokie, Za swoją wolność chciała dać wykup: 35Mogłem mieć wszystko, gdybym poprosił. Ja nic nie wziąłem, trochę się bałem, Puściłem rybkę w morze głębokie». Lecz wtedy babcia sklęła dziadunia: «Gdzie miałeś rozum, głupi prostaku! 40Czemuś nie żądał jakiej zapłaty! Przydałoby się chociaż koryto, Widzisz, że stare już się rozbiło». I poszedł dziadek nad morze ciemne; Widzi, że morze lekko się marszczy. 45Zaczął przyzywać złociuchną rybkę, Ta przypłynęła i zaraz pyta: «Czego ci trzeba, dziadku rybaku?» «Zlituj się, proszę, szanowna rybko! 50Staruszka moja dziś mnie zrugała[2], Piekli[3] się strasznie, żyć mi nie daje: Chciałaby, mówi, nowe koryto; Bo stare całkiem już się rozbiło». Na to mu rzekła rybeczka złota: 55«Nie smuć się dziadku, idź, wracaj z Bogiem, Dostanie babcia nowe koryto». I poszedł dziadek do swej babuni, Koryto stoi, jak obiecano. Ale babunia piekli się straszniej: 60«Gdzie miałeś rozum, głupi prostaku! Wyprosił dureń samo koryto! Wielka mi korzyść! Ach, ty łamago! Zawracaj zaraz do swojej rybki; Pokłoń się nisko i żądaj chaty». 65I poszedł dziadek nad ciemne morze, (Wzburzyło się trochę morze ciemne). Zaczął przyzywać złociuchną rybkę, Ta przypłynęła i zaraz pyta: «Czego ci trzeba, dziadku rybaku?» 70Dziadek pokornie rybce się kłania: «Zlituj się, proszę, szanowna rybko! Jeszcze okropniej sklęła mnie stara, Piekli się strasznie, żyć mi nie daje: Kłótliwej babie marzy się chata». 75Na to mu rzekła rybeczka złota: «Nie smuć się dziadku, idź, wracaj z Bogiem, Tak właśnie będzie: dostanie chatę». I wrócił dziadek do swej lepianki, A po lepiance nie ma już śladu; 80Zobaczył chatę — z widną izdebką, Świeżo bielony komin ceglany, Z dębowych bali drzwi wyciosane. Babunia w złości czeka na progu I klnie starego na czym świat stoi. 85«Gdzie miałeś rozum, głupi prostaku! Patrzcie go, dureń zażądał chaty! Wracaj do rybki i się jej pokłoń: Nie chcę być dłużej zwyczajną chłopką, Chcę zostać herbową szlachcianką». 90I poszedł dziadek nad ciemne morze, (Niespokojne było morze ciemne). Zaczął przyzywać złociuchną rybkę, Ta przypłynęła i zaraz pyta: «Czego ci trzeba, dziadku rybaku?» 95Dziadek pokornie rybce się kłania: «Zlituj się, proszę, szanowna rybko! Żonka szaleje coraz okropniej, Piekli się strasznie, żyć mi nie daje: Nie chce być dłużej zwyczajną chłopką, 100Chce zostać herbową szlachcianką». Na to mu rzekła rybeczka złota: «Nie smuć się dziadku, idź, wracaj z Bogiem». Patrzy, a tam dwór szlachecki stoi. 105Na ganku widzi żonkę swą starą W drogim serdaku[4] z sobolich futer, Z głową zwieńczoną czepcem z brokatu[5], Na szyi ciężkich ma pereł sznury, Złote pierścienie błyszczą na palcach, 110Na nogach czerwone lśnią buciki. Czapkują przed nią pokorni słudzy; Ona ich chłoszcze, wlecze za włosy. I mówi dziadek do swojej żonki: «Witaj, wielmożna jaśnie pani! 115Jak widzę, duszko, masz teraz wszystko». Babcia go znowu strasznie skrzyczała, Za karę poszedł pracować w stajni. Tak minął tydzień jeden i drugi, 120Znowu wysyła dziadka nad morze. «Wracaj do rybki, pokłoń się nisko: Nie chcę być dłużej wielmożną panią, Chcę być całego kraju carycą». Zląkł się dziadunio, żonę zaklina: 125«Czyś ty się, babo, czego najadła? Toż trzeba wiedzieć, jak mówić, chodzić, Ośmieszysz się na całe cesarstwo». Rozsierdziła[6] się strasznie babunia, W twarz bez namysłu trzasnęła męża. 130«Jak śmiesz, ty chamie, mi się sprzeciwiać — Szacunek jesteś winien szlachciance. Ruszaj nad morze, nie marnuj czasu, Bo cię przymuszę, słowo honoru». Zatem wyruszył dziadek nad morze, 135(Poczerniało całkiem morze ciemne). Zaczął przyzywać złociuchną rybkę, Ta przypłynęła i zaraz pyta: «Czego ci trzeba, dziadku rybaku?» Dziadek pokornie rybce się kłania: 140«Zlituj się, proszę, szanowna rybko! Żonka mi znowu się zbuntowała: Nie chce być dłużej wielmożną panią, Chce być całego kraju carycą». Na to mu rzekła rybeczka złota: 145«Nie smuć się dziadku, idź, wracaj z Bogiem! Wedle życzenia — będzie carycą!» Dwór zniknął, stoją carskie komnaty. W komnatach widzi swoją staruszkę — 150Siedzi za stołem jako caryca, Szlachta, bojarzy[7] jej nadskakują, Zamorskie trunki leją jej strugą; A ta zajada tłoczone pierniki; Jej straż w milczeniu stoi półkolem, 155Lśnią w gotowości groźne toporki. Widzi to stary i jak się zlęknie! Do nóg upada swojej babuni I woła: «Witaj, moja wszechwładna! Teraz masz, duszko, naprawdę wszystko». 160Lecz nie spojrzała na niego babcia, Kazała tylko precz go przepędzić. Podbiegła szlachta, za nią bojarzy, Dziadka obili, potem pognali. Na końcu jeszcze straż go dopadła, 165Na szczapy omal nie porąbali. Carscy poddani śmieli się nad nim: «Słusznie dostałeś, ty stary głupcze! Będziesz pamiętał do końca życia: To nie są progi na chłopskie nogi». 170Tak minął tydzień jeden i drugi, Aż znowu bardziej zgłupiała stara: Dworaków swoich śle szukać męża, Znaleźli starca, przed tron przywiedli. 175«Wracaj nad morze, pokłoń się rybce: Nie chcę być kraju tego carycą, Chcę być władczynią wszystkich mórz świata, Zamieszkać w wielkim Oceanie I złotą rybkę mieć na usługi 180Na każde moje zawołanie». Dziadunio nie śmiał się jej sprzeciwić, Więc nie odezwał się ani słowem. A tam na morzu szaleje burza, 185Wzdęły się gniewem pieniste fale, Pędzą do brzegu z hukiem i wyciem. Zaczął przyzywać złociuchną rybkę, Ta przypłynęła i zaraz pyta: «Czego ci trzeba, dziadku rybaku?» 190Dziadek pokornie rybce się kłania: «Zlituj się, proszę, szanowna rybko! Nie wiem, co począć z przeklętą babą. Nie chce być dłużej kraju carycą, Chce być władczynią wszystkich mórz świata, 195Zamieszkać w wielkim Oceanie I ciebie, pani, mieć na usługi Na każde swoje zawołanie». Rybka tym razem nic nie odrzekła, Tylko ogonkiem złotym plusnęła 200I odpłynęła w morze głębokie. Długo stał dziadek, czekał na słowo, Aż wreszcie z niczym do żony wraca, Patrzy i własnym oczom nie wierzy: Znowu lepianka, znowu babunia, 205A przed nią rozbite koryto. 14 października 1833 Kuleczka tuliła się do swojej mamy, drżąc z chłodu i strachu po przeżyciach minionej nocy. Huragan przeniósł je daleko od rodzinnego cichutko, wtuliła główkę pod matczyne skrzydło. Mama ćwierkała uspokajająco:– Nie martw się, Kuleczko. Już minęło to, co najgorsze. Teraz tylko musimy odnaleźć nasze gniazdo.– I tatusia – ćwierknęła mała ptaszyna.– Tak, skarbie. Miejmy nadzieję, że wszystko dobrze się głosie wróblej mamy brzmiał smutek. Widziała przecież, jak ciśnięty wichrem konar ugodził jej męża, strącając go we wzburzone wody potoku. Nie chciała jeszcze o tym powiedzieć córeczce, ale nie miała większej nadziei.– Dobrze będzie, córciu. Sfruniemy teraz i troszkę się posilimy. Musimy odpocząć i nabrać sił. Porozmawiamy z innymi i znajdziemy jakoś drogę do gniazda. Na szczęście jest już dnia mama podjęła decyzję, mówiąc córce:– Rozmawiałam z naszymi kuzynami. Zaniosło nas daleko od gniazda, ale możemy odnaleźć drogę powrotną. Wylecimy niedługo.– A co z tatusiem, mamuś? Trzeba go poszukać, jeśli się zgubił – Kuleczka zaćwierkała cichutko i pisnęła pytająco.– Dużo o tym myślałam. Ale jednak polecimy, skarbie. Jeśli tatuś będzie nas szukał, to przyleci do koniec dnia po długiej podróży wróbelki zobaczyły znajomą okolicę i dotarły do rodzinnego gniazda. Było trochę uszkodzone, ale mama zajęła się naprawą i mogły w nim dalej dni upłynęły im na zwykłych zajęciach, ale już nie było tak samo, jak kiedyś. Tata się nie zjawiał. Mama była strapiona, widać było, że coś ją gryzie. Wreszcie zdecydowała się porozmawiać z córeczką.– Widzisz, Kuleczko – zaczęła. – To, co chcę ci powiedzieć, jest bardzo smutne. Boję się, że tatusiowi stało się coś złego. Być może nie zobaczymy go spodziewała się tego. Ale nie mogła się opanować. Zaczęła płakać.– To twoja wina! – krzyknęła. – Nie chciałaś poczekać na tatę. A jeśli on był chory i potrzebował nas? I nie mógł tu przylecieć? Dlaczego nie chciałaś poczekać? Dlaczego go nie szukałaś?Po chwili płakały następne dni Kuleczka czuła się bardzo źle. Przecież jedna burza nie może zniszczyć rodziny. Obowiązkiem ich jest szukać tatusia. Chciałaby, aby wszyscy byli razem w jednym gnieździe. Cierpiała. Miała żal do mamy, jednocześnie zaś chciałaby jej pomóc, a nie wiedziała dnia Kuleczka wałęsała się smutna. Dotarła na skraj brzozowego zagajnika, gdzie las stykał się z domami, zamieszkałymi przez ludzi. Usiadła na drewnianym płocie. Było tam kilka młodych wróbelków, które z ożywieniem omawiały różne plotki. Nie chciała słuchać ich radosnego ćwierkania. Sfrunęła na podwórze. Obok drewnianego domku na ziemi wygrzewał się zwinięty w kłębek piesek o jasnobrązowej sierści w białe łaty. Kuleczka podskoczyła do niego kilkakrotnie na swoich cienkich nóżkach i przekrzywiła łepek na bok.– Ćwir, ćwir, dzień nastawił uszy, otworzył oczy, uniósł głowę i zamerdał ogonem. Otworzył pysk, a spomiędzy białych ząbków wysunął się różowy język.– Hau, hau, dzień dobry, kruszynko.– Nie jestem kruszynka, tylko Kuleczka – zaszczebiotała.– Bardzo ładnie się nazywasz. A ja jestem Puszek.– Och, to też ładne imię. Ciekawa jestem, czy wymyśliła je twoja mama, czy też tata?– Ludzie mnie tak nazwali, hau. Nie znam swoich rodziców. – Oczy pieska przygasły, a uszy opadły.– Och, przepraszam cię. Nie chciałam ci sprawić przykrości.– Nie szkodzi, Kuleczko. Kiedyś z tego powodu było mi bardzo smutno. Chyba coś się stało zaraz po moim urodzeniu. Nie pamiętam ani taty, ani mamy. Ale teraz jestem szczęśliwy. Ludzie, u których mieszkam, to prawdziwi przyjaciele. Bardzo dobrze się rozumiemy. Uratowali mnie, gdy byłem ciężko chory. Czuję się wśród nich jak w rodzinie. Kocham ich, a oni mnie.– Puszku, jesteś szczęśliwy. Chociaż… – Kuleczka zastanowiła się głęboko. – To musiało być straszne, gdy czułeś, że nie masz ani taty, ani mamy. Ze mną tak jest teraz. Jestem bardzo smutna, bo tata nam zaginął. Mama chyba już się z tym pogodziła, ale ja nie mogę. Chciałabym, żebyśmy byli wszyscy bliżej ku pieskowi. Wreszcie mogła komuś opowiedzieć o tym, co ją gnębi. Słuchał uważnie.– Rozumiem cię, Kuleczko – powiedział, gdy skończyła swą opowieść. – Ale widzisz, w życiu jest tak, że zdarzają się bardzo trudne chwile. Lecz to, co złe i smutne, przemija, a życie przynosi dużo dobrego. Z tobą też tak będzie.– Ale kiedy, Puszku? – Kuleczce zaszkliły się oczka.– Nie wiem, kiedy. Ale wiem, że każdy dzień przynosi jakieś niespodzianki i niektóre z nich są miłe. Rozumiem, że brak ci taty. Ale może wróci. A póki co masz mamę, która z pewnością bardzo cię kocha. Na pewno też potrzebuje ciebie. Czy wiesz, jak musi być jej smutno, gdy widzi, że cierpisz? Trzymajcie się razem, a będzie wam lżej. Na pewno też spotkasz dobrych przyjaciół, tak jak ja spotkałem.– Dziękuję ci za te słowa. A ty – czy chciałbyś być moim przyjacielem?– Ależ oczywiście, Kuleczko! Właśnie chciałem cię o to poprosić, hau, hau. – Z tym słowami ogonek Puszka zaczął tańczyć wesoło. – Nie miałem jeszcze przyjaciela wśród wróbli. Czuję, że masz wrażliwe serduszko, a to wiele znaczy. Będę bardzo szczęśliwy.– Och, Puszku, jak to dobrze! – Kuleczka zaszczebiotała i podskoczyła aż pod uśmiechnięty pyszczek powąchał Kuleczkę i delikatnie polizał ją po główce. Uśmiechnęła się.– Wiesz, Puszku, co teraz zrobię? Polecę do mamy i opowiem jej o tobie. Chcę, żeby wiedziała, że jestem już spokojniejsza i bardziej ufna. Ale niedługo wrócę do ciebie, chcesz?– Oczywiście. Będę na ciebie czekał, hau, hau, hau.– Do widzenia, Puszku, ćwir, pomachała pieskowi skrzydełkiem i przejęta poleciała do gniazda, żeby opowiedzieć o swoim przyjacielu. Chciała też powiedzieć mamie, jak bardzo ją kocha. Autor bajki: Habibi. Więcej bajek autora w zbiorze Opowieści z różnych światów. Witajcie Maluszki! Dzisiaj będziemy mówić o burzy. Ale najpierw zaczniemy od przypomnienia sobie o tym co było wczoraj. wiersza o pietruszce– Rodzic czyta wiersz demonstruje korzeń pietruszki z nacią lub wykorzystuje obrazek pietruszka „Pietruszka” D. Gellner Chodź tu do mnie pietruszko! Opowiem ci na uszko Jak byłaś mała, jak w nasionku zmieściłaś się cała. Jak cię mama posadziła, W ogródku, Jak rosłaś pomalutku…. Opowiem ci o tym na uszko, Biało- zielona pietruszko. I jeszcze na dodatek Zwiążę ci wstążkę na liściach, Żebyś była taka ładna jak kwiatek! Rodzic prosi dzieci, by opowiedziały historię pietruszki: Jaka pietruszka była na początku?; Co się działo z pietruszką, że wygląda teraz tak pięknie i okazale?. Dzieci ma przed sobą dowolne przedmioty- klocki, kuleczki z papieru, kubeczki, itp.. Rodzic prosi dziecko, aby uważnie posłuchało, ile ziaren posadzi gospodarz w ogrodzie. Uderza w stół lub klaszcze, liczba uderzeń w zakresie 1–6. Dziecko cicho przeliczają, dzieli się wynikiem. Układają przed sobą tyle przedmiotów, ile było uderzeń. Przeliczają przedmioty , dotykając po kolei każdy z nich. Słuchanie wiersza o burzy: Potem dziecko wraz z Rodzicem rozmawiają o zjawiskach atmosferycznych. Odpowiadają na pytania Jaką pogodę lubicie najbardziej i dlaczego?; A jaka pogoda według was jest niebezpieczna i dlaczego?. atmosferyczne” – rozwijanie i uwrażliwianie słuchu fizycznego poprzez rozwiązywanie zagadek słuchowych. Poznanie zjawisk atmosferycznych występujących w czasie burzy na temat zasad bezpieczeństwa Rodzic opowiada, że wiosną i latem często zdarzają się burze. Mówi, jak zachować się w czasie burzy: należy słuchać komunikatów dotyczących pogody i jeśli są ostrzeżenia przed burzą, lepiej zostać w domu; jeśli burza rozpocznie się, gdy będziemy na spacerze, trzeba schować się do jakiegokolwiek budynku, np. sklepu. Jeśli nie ma takiej możliwości, nie można biegać, lepiej chodzić małymi kroczkami albo trzymać nogi złączone i przykucnąć. Niebezpiecznie jest chować się na placu zabaw pod zabawkami, jeśli te mają metalowe elementy, nie wolno stawać pod drzewami lub słupami. 5.„Burza” – zabawa ruchowa orientacyjno-porządkowa przy piosence „Razem z latem” Zrozumienie podstawowej zasady bezpiecznego zachowania się w czasie burzy – chowania się do budynku. Dzieci otrzymują kawałki sznurka, linki, szalik i tworzą z nich koło – to domki, rozkładają je w dowolnie wybranym przez siebie miejscu. Podczas piosenki o lecie dzieci biegają swobodnie, a na hasło: Burza blisko wracają blisko swoich domków. Na hasło: Burza wchodzą do domków 6.„Piorun” – malowanie zygzaków . burza1 burza2 Dzieci oglądają zdjęcia piorunów, mówią, do czego piorun jest podobny. Rodzic wyjaśnia, że piorun to wyładowanie elektryczne o bardzo dużej mocy – może złamać drzewo, zapalić je, zniszczyć dom. Rodzic wyjaśnia, że pioruny biegną od chmury do ziemi. Dzieci w pozycji stojącej ćwiczą rysowanie piorunów w powietrzu. Następnie każde dziecko otrzymuje żółtą kredkę i na kartce kreśli zygzaki z góry do dołu. Propozycje zadań dodatkowych dla chętnych dzieci *posłuchaj bajki o burzy kicia kocia i straszna burza *wykonaj doświadczenie Miłego dnia bez burzy!!! Kontakt z nauczycielem: @ @ Dyrektor Gminnego Przedszkola nr 2 "Bajka" informuje, że z dniem r. został powołany Inspektor Ochrony Danych - Małgorzata Kollas, kontakt do inspektora e-mail : inspektor@ Gdzieś na dalekiej pustyni – wśród niedużych drzew i bardzo wysokich traw gorącej afrykańskiej sawanny, mieszkała siedmioletnia żyrafa Klementynka. Razem z nią – jej tata Maurycy, mama Michalina, młodszy braciszek Gucio, siostrzyczka Celinka i cała reszta wielkiej żyrafiej rodziny – ciocie, wujkowie, kuzyni i kuzynki. Klementynka bardzo ich wszystkich kochała. Dlatego uwielbiała wspólne rodzinne wycieczki. Najbardziej lubiła, tuż po szkole, chodzić do oazy – nad rzekę i razem z kuzynostwem długo figlować w wodzie. A za wyścigami w obgryzaniu ulubionych liści z drzewa akacjowego, Klementynka wręcz przepadała. Bo nie miała sobie w tym równych – niemal wszystkie pierzaste akacjowe liście, nawet te najdrobniejsze, za każdym razem znikały w jej pyszczku niepostrzeżenie. I choć po wszystkim, czasem bolał Klementynkę bardzo najedzony brzuszek, ona wcale na to nie narzekała. Bo i z tym świetnie sobie radziła. Dobrze wiedziała, jak go masować, by przestał boleć, niemal w jednej chwili. A gdy już poczuła się lepiej – zadowolona z siebie i dumna ze swojego zwycięstwa, biegła co sił w jej cienkich żyrafich nóżkach, by odebrać swój upragniony medal z kory baobabu. A potem nosić go dumnie na długiej szyi. W takich chwilach Klementynka bardzo lubiła – swoją szyję, wszystkie cztery nóżki, brzuszek, główkę i ogonek – lubiła całą siebie – bo zapominała wtedy o tym, czego tak bardzo jej brakowało. O czym marzyła, za czym tęskniła, co bardzo chciała zobaczyć na swoim, od zawsze białym futerku. Chciała, by na jej główce, na nóżkach, brzuszku, nawet na ogonie – niczym ubranko – pojawiły się wreszcie brązowe łatki. Bo odkąd Klementynka pamiętała, nigdy ich tam nie było – nawet jednej. A ona tak bardzo pragnęła w końcu cieszyć się własnymi łatkami. Każdego dnia, wciąż od nowa oglądać swoje „łaciate ubranko”. Tak jak robiła to mama, tata, Gucio, Celinka – każdy wujek i ciocia – kuzyn i kuzynka. Marzyła, by każdego ranka wesoło witać łatki – wszystkie razem i każdą z osobna. A nocą, gdy po ciemnym niebie wędrował pyzaty księżyc – mówić im dobranoc. Klementynce było czasem ogromnie smutno i ciężko bez łatek. Czuła się tak, jakby ktoś – po cichu, całkiem po kryjomu, zabrał jej ubranko i zostawił – zupełnie samą, taką nieubraną. Bardzo się tym martwiła, mocno to przeżywała. Zwłaszcza wtedy, gdy na przerwach w szkole, tuż za plecami, słyszała śmiechy i złośliwe żarty kolegów i koleżanek. Było jej niesłychanie przykro, gdy – raz po raz – pokrzykując, rzucali za nią uszczypliwe – Golas, Golas! A chwilę potem, wybuchali głośnym śmiechem. Wtedy Klementynka coraz mocniej czuła, jak jej serduszko ściska żal, a do małych jak węgielki oczu, napływają wielkie łzy. I niczym dwa strumyki, płyną po jej poczerwieniałych od wstydu policzkach. A ona, choć ze wszystkich sił się stara, to w żaden sposób nie może ich zatrzymać – łzy wciąż płyną i płyną. Niemal bez końca. W takich chwilach Klementynka najbardziej nie znosiła swojej długiej szyi i nóżek. Ze wstrętem myślała o swoim brzuszku, główce i ogonku – nie chciała wcale na siebie patrzeć. W jednej chwili zapominała o wszystkim, co uwielbiała – co sprawiało, że czuła się najszczęśliwszą ze wszystkich żyraf na świecie. O wesołych figlach w rzece, ulubionych akacjowych listkach. Nawet upragniony medal z kory baobabu wcale jej wtedy nie cieszył. Czuła się taka nieporadna, brzydka i nikomu niepotrzebna, przez nikogo niechciana. Nie lubiła nawet maleńkiego kawałeczka siebie. Cierpiała tak mocno, że chciała całkiem zniknąć – gdzieś daleko, nie wiadomo gdzie – i nigdy już nie wrócić. Ale nadszedł pewien wyjątkowy dzień… Tego dnia słońce wstało bardzo wcześnie, budząc Klementynkę swymi promykami. A mała żyrafa, otwierając powoli zaspane jeszcze oczy, sennie przeciągała się w pachnącej pościeli z palmowych liści. By już po chwili wstać i – ku swojemu zaskoczeniu – szerokim, radosnym uśmiechem przywitać nowy dzień. Ten radosny uśmiech naprawdę ogromnie Klementynkę zaskoczył. Bo zwykle budząc się rano, wcale się nie uśmiechała. Zazwyczaj bała się nowego dnia w szkole. Z niepokojem myślała o tym, co się wydarzy. O koleżankach i kolegach, ich głośnym śmiechu i pokrzykiwaniach. Często mówiła do mamy – „Bardzo się boję, mamusiu!” – masując przy tym brzuszek, obolały ze strachu. Ale tego dnia Klementynka w ogóle nie czuła strachu. Wcale go nie było. Więc ucieszona, ale mocno tym zdziwiona, spokojnie zjadła na śniadanie krem akacjowy, który przygotowała dla niej mama. A potem – nadzwyczaj chętnie i pewnym krokiem, ruszyła w drogę do szkoły. W szkole ranek zaczął się jak zwykle – głośnym dzwonkiem na lekcje. Ale Klementynka czuła, że właśnie dziś, i właśnie w szkole wydarzy się coś wyjątkowego. Dlatego – mocno przejęta, podnosząc do góry spuszczoną zwykle głowę, weszła do klasy. A tam, koledzy i koleżanki – wszystkie lwiątka, antylopy, gepardy, małpki i słoniątka – jedno przez drugie – śmiały się do siebie i rozmawiały. A że – pani wychowawczyni – Zebry Stefanii nie było jeszcze w klasie, to rozmawiały tak głośno, że nawet Klementynki nie zauważyły. A ona, cicho usiadła w swojej ławce – z bambusowego plecaka wyjęła piórnik, zeszyty i książki. Po czym, zaciekawiona, przysłuchiwała się rozmowom. Jednak już po krótkiej chwili wszystkie rozmowy i śmiechy umilkły. Przerwał je głośny stukot kopyt, a w klasie zrobiło się całkiem cicho. Bo właśnie weszła Pani Zebra. Ale tym razem nie przyszła sama. Tuż za nią – nieśmiało i cichutko – szedł mały i całkiem biały – nikomu nieznany gość. Choć miał pyszczek, uszy, ogon, łapki – takie jak małe lwiątka czy gepardy, to nie miał na sobie żadnych cętek – jak one. Wszystko miał białe. A zdziwione i zaskoczone tym zwierzątka bardzo uważnie mu się przyglądały. Poruszone, szeptały między sobą, niektóre nawet cicho się śmiały. Tylko Klementynce nie w głowie był śmiech ani szepty. Mała żyrafa posmutniała. Patrzyła bez słowa na nieznajomego gościa i zastanawiała się – czy zgubił swoje ubranko? Czy też, tak jak ona – bardzo za nim tęsknił, bo nigdy go nie miał? Klementynka mocno nad tym rozmyślała. Lecz w pewnym momencie przerwał jej głos wychowawczyni:– Dzień dobry dzieci. Powiedziała spokojnie. – uśmiechając się do swoich uczniów.– Dzieeeeń dobryyyy! – odpowiedziały zgodnym chórem, głośno i przeciąglezwierzątka. Po czym, Pani Zebra, powoli obracając się w stronę nieznajomego gościa, radośnie dodała:– To jest Tari, Wasz nowy kolega. Od dziś będzie chodził z Wami do klasy. Bardzo proszę, przywitajcie się z nim. Po tych słowach w klasie rozległo się głośne – Cześć Tari! A potem każde ze zwierzątek przedstawiło się nowemu koledze, głośno wypowiadając przy tym swoje imię. Ale Tari odpowiadał tylko cichutkim i drżącym – Cze… cze… cześć... Bo powitanie nowych kolegów nie było dla niego łatwe. Wśród nowych znajomych, w nowym dla siebie miejscu, czuł się onieśmielony i nieco przestraszony. Aż do chwili, gdy spostrzegł, że tuż obok niego, Pani Zebra rozkłada na podłodze duże, słodko pachnące, puchate poduchy z kwiatów i liści akacji – układając z nich wielkie koło. Tari uwielbiał zapach kwiatów akacji. Potrafił zbierać je do małych bambusowych koszyków, tak szybko, jak nikt inny. Marzył przy tym, by kiedyś zrobić z nich perfumy. Więc uradowany, natychmiast wskoczył na największą poduchę i rozłożył się na niej wygodnie, zachwycony jej zapachem. Lecz wkrótce potem, widząc zdziwienie na pyszczkach nowych kolegów i koleżanek, rozejrzał się wkoło niepewnie. I dopiero teraz zauważył, że tylko jedna poducha była zajęta, a on właśnie na niej leżał. Gdy pośpiesznie chciał wstać, Pani Zebra uspokajająco pogłaskała go za uchem, prosząc, by został na swojej poduszce. A kolegów i koleżanki zaprosiła, by dołączyli do poduszkowego kręgu. I już po chwili nie było nikogo, kto siedziałby w ławce. Nawet Klementynka – niemal jednym susem – wybiegła ze swojej, choć niesłychanie ją lubiła. Tym razem nikt nie śmiał się z małej żyrafy, nawet przez moment. Przejęte wydarzeniem zwierzątka, radośnie biegły tuż za Klementynką. A zaraz potem, z wypiekami na policzkach, rozłożyły się wygodnie na miękkich, pachnących poduchach. By szeroko otwierając oczka, z uwagą słuchać, jak Pani Zebra opowiada starą magiczną afrykańską historię o tym, jak dawno, dawno temu nad sawanną rozszalała się wielka burza. Ulewny deszcz padał tak długo i mocno, aż zalał wszystko, co spotkał na swojej drodze. A silny huragan unosił w powietrze, co tylko mógł i porywał ze sobą, gdzieś daleko. Nikt nie wiedział gdzie. Ludzie bali się ogromnie. Nie wiedzieli, co się z nimi stanie. Wtedy bardzo stary afrykański czarownik opowiedział im o lwiątku, jakiego nikt wcześniej nie widział. Mówił, że już niedługo urodzi się gdzieś w afrykańskim buszu – pośród wysokich traw sawanny. I choć tak jak wszystkie inne lwiątka, będzie miało malutki pyszczek, uszka, ogonek i cztery łapki, to jego mięciutkie futerko będzie całkiem białe. Nigdzie, ani na pyszczku, ani na łapkach, nawet na ogonku lwiątko nie będzie miało ani jednej malutkiej cętki. A gdy dorośnie, gdy już będzie białym lwem – z ogromną, puszystą i lśniącą grzywą, przegna znad sawanny wszystkie groźne huragany, burze i ulewy. I tak się stało. Biały lew nigdy nie pozwolił zrobić ludziom krzywdy. Opiekował się nimi bardzo troskliwie. Żadna burza, huragan ani ulewa już nigdy nikogo nie skrzywdziły. Gdy Pani Zebra skończyła swoją opowieść, w klasie zrobiło się tak cicho, że słychać było nawet najmniejszy szelest. Oczy Klementynki, małych lwiątek, antylop, gepardów, małpek i słoniątek patrzyły teraz na Tariego. Zdawały się pytać nowego kolegi – też tak potrafisz? Pani Zebra natychmiast zauważyła zaciekawione spojrzenia swoich uczniów i spokojnie, z uśmiechem w głosie powiedziała:– Świat jest ogromny i potrzebuje różnych zwierzątek. Tych w kropki, w paski, w cętki, w łatki i tych, których futerka są bez tego. Bo każde z nich potrafi robić coś zupełnie innego. Coś, w czym nie ma od siebie lepszego. Biały lew, o którym Wam opowiadałam, był mistrzem w przeganianiu groźnych burz huraganów i ulew. A Wy? W czym jesteście mistrzami? To mówiąc, Pani Zebra ściszyła głos. A zwierzątka, niemal jedno przez drugie, chciały opowiedzieć wszystkim wkoło o tym, co robią tak dobrze, jak nikt inny. Gdy przyszła kolej na Klementynkę, mała żyrafa pochwaliła się swoim medalem z kory baobabu. Nawet go wszystkim pokazała. Bo właśnie dziś zabrała go ze sobą do szkoły. I z dumą w głosie opowiadała o tym, jak szybko pierzaste liście akacji znikają w jej brzuszku. Koledzy i koleżanki, patrzyli na nią zdziwieni ogromnie. A potem długo oglądali medal, podając go sobie nawzajem. I co jakiś czas niemal pokrzykując z podziwu. Klementynka widząc to, uśmiechała się ucieszona, a jej małe serduszko radośnie biło coraz szybciej i szybciej. Niedługo potem, Tari przekonywał wszystkich, że nie przeganiał jeszcze nigdy żadnej burzy huraganu ani ulewy. Ale chyba najszybciej na świecie zbiera kwiaty akacji. A po krótkim namyśle, dodał – kiedyś sam zrobię akacjowe perfumy. Chciał powiedzieć coś jeszcze, ale właśnie w tym momencie, niespodziewanie przerwało mu głośne i radosne – ja chcę perfumy, ja chcę! To Klementynka, aż krzyknęła na samą myśl o perfumach, tak samo akacjowych, jak jej ulubione listki. Po czym, mocno zaskoczona i lekko zawstydzona swoim zachowaniem, spuściła głowę w dół, a na jej policzkach pojawiły się dwa niezwykle duże i czerwone rumieńce. Widząc to, Pani Zebra spokojnym krokiem podeszła do małej żyrafy, swoją pasiastą nogą delikatnie objęła ją za jej długą szyję i ciepłym głosem powiedziała:– Klementynko, jeśli poprosisz – myślę, że Tari chętnie podaruje Ci pachnący prezent.– Tak, tak! Zrobię dla Klementynki najpiękniejsze perfumy na świecie! Rozległo się z głębi sali. To Tari, nie czekając ani chwili, zawołał głośno i radośnie, słysząc słowa Pani Zebry. A mała żyrafa, wyszeptała tylko cichutkie – dziękuję. I uśmiechnęła się nieśmiało. Od tamtego dnia Klementynka i Tari byli najlepszymi przyjaciółmi. Koledzy i koleżanki już nigdy nie śmiali się z małej żyrafy. Niemal codziennie, prawie na każdej przerwie, wciąż zachwycali się medalem i wypytywali Klementynki, kto nauczył ją tak szybko połykać akacjowe listki. A ona, szczęśliwa i od ucha do ucha roześmiana, cierpliwie, i wciąż od nowa, opowiadała o wszystkim, prawie jednym tchem. Jej białe futerko też już nikomu nie przeszkadzało. Wszyscy z zachwytem mu się teraz przyglądali. Bo zauważyli, że w blasku słońca niezwykle pięknie lśniło i połyskiwało. Na domiar tego, Klementynka poczuła – zupełnie niespodziewanie, że było niezwykle mięciutkie. I tak przyjemnie ją otulało. Teraz każdy dzień w szkole mijał Klementynce radośnie. Żadnej przerwy już się nie bała. Bo złośliwych śmiechów już słychać nie było. Umilkły uszczypliwe pokrzykiwania. A gdy pewnego dnia Tari podarował Klementynce pachnący akacjowy prezent. Mała żyrafa aż podskakiwała z radości – dziękuję, dziękuję! Pokrzykiwała. A chwilę potem, już spokojnie i ostrożnie otworzyła mały, pękaty, zielony flakonik, – uwalniając z niego ogromną – pachnącą chmurę. I nie zdążyła nawet mrugnąć okiem, a już wszystko wokół – nawet jej białe futerko, cudownie pachniało akacjami. Teraz już każdego ranka – szczęśliwa – i jak nigdy dotąd radosna Klementynka – z przejęciem czesała i perfumowała swoje białe, lśniące, mięciutkie futerko. Cieszyła się tym przeogromnie. Bo w całej żyrafiej rodzinie, tylko ona takie – nie lada ubranko nosiła. Tylko ona takie miała. Zasypiankowa książka – Jeżyk Cyprian i przyjaciele O autorcePani Jola Nartowska jest absolwentką studiów pedagogicznych w specjalnościach pedagogika opiekuńczo – wychowawcza oraz pedagogika rewalidacyjna z wczesnym wspomaganiem rozwoju dziecka. Z zainteresowaniem zgłębia wiedzę dotyczącą psychologii dziecka oraz zagadnień pokrewnych. Pani Jola osobiście jest niepełnosprawna ruchowo. Ze względu na to, problemy związane z niepełnosprawnością są jej dobrze znane i bardzo bliskie. Chętnie napisze bajki na zamówienie. Zainteresowanych prosi o kontakt mailowy na adres: jla2204@ Bajki Pani Joli zostały wydane w formie książeczki i można ją kupić tutaj. Polecamy! O ilustratorcePani Anna Czajkowska z wykształcenia, zawodu i pasji jest psychologiem. Wiele lat temu ukończyła Psychologię na Uniwersytecie Jagiellońskim. W wolnych chwilach czyta, czyta i jeszcze raz czyta, czasem coś napisze oraz tworzy obrazy, grafiki, ilustracje i humorystyczne komiksy paskowe o blaskach i cieniach Rodzicielstwa. Jej ilustracje znajdziecie na stronie

bajka o burzy do czytania